Waarom spreek ik nu altijd dat ik jou wil overladen met happy vibes? Als je onze yogastudio volgt op Facebook, Instagram of via deze blog dan zal je het misschien al wel gelezen hebben. Ik eindig mijn posts en story’s geregeld met het zinnetje: “Ik overlaad je graag met mijn happy vibes.” Heb je daar nog niet op gelet dan ga je dat zeker doen vanaf nu. Hihi… sorry… NOT! 🙂

Ik neem je met deze blog graag mee naar het waarom ik dat zinnetje gebruik want het leest misschien als iets banaal maar het wil voor mij eigenlijk heel veel zeggen. Ik vind het ook niet erg om een wat diepere kant van mezelf te laten zien. “We are all human” lieve lezers… of in het Spaans “Todos somos humanos”. Maakt niet uit in welke taal ik het schrijf het blijft hetzelfde.

Ik had mezelf voorgenomen dat als ik een yogastudio begin dat het in een heel positieve mindset moest zijn. Ik ga het zeggen zoals het is, ik ben heel gevoelig aan negativiteit omdat ik in mijn leven al wel een rugzakje negativiteit heb moeten meedragen. Ik ben opgegroeid in een heel onstabiele situatie maar… de momenten van stabiliteit waren wel warm en liefdevol enkel trok het zich niet door als een constante en was het telkens als kind en puber schakelen van onzekere, triestige periodes naar periodes dat het ‘wel allemaal wat goed verliep’. Ben ik daar nu boos om? Neen, ik ben op een leeftijd gekomen dat ik zowel mijn vader als mijn moeder kan zeggen dat het “oke” is.

Side note: Ik vertel mijn verhaal niet voor een slachtofferrol aan te nemen, dat verwijt kreeg ik wel eens van iemand dichtbij die in ivoren torentjes is opgegroeid. Ik vertel dit verhaal omdat het maakt dat je net kracht en inspiratie kan halen uit bepaalde situaties. Ik zou als vrouw en als mens nooit de goedlachse persoon zijn geweest denk ik die ik nu ben als het leven niet zo turbulent was begonnen. 

Omdat je niet in stabiliteit bent opgegroeid begint het volwassen leven ook niet in stabiliteit. Je botst tegen muren omdat het voorbeeld er maar half geweest is. Je maakt fouten, je valt en staat terug recht en je denkt oké, shit, geen idee hoe het moet maar weet je, ik probeer het wel. Je werkt zelf voor elke euro en creëert een eigen volwassen leven zoals je denkt dat het ongeveer zou moeten zijn en dat heeft me veel tranen gekost maar evenzeer enorme grote glorie momenten waarbij ik tegen mezelf kon zeggen van oké, i did it! Ik begon een carrière op te bouwen startende als verpleegkundige naar directielid van een woonzorgcentrum en dacht dat dit zo moest. Heel hard werken voor niet mega veel loon    (behalve als directeur haha ja sorry, daar lieg ik niet over). Maar… er borrelde een soort vrijer leven in me dat geen uitweg vond. Dit was het leven toch niet? Ik wou niet als 2/3de van de maatschappij in vakjes geduwd worden en meegaan in het kuddegedrag. (Ik zeg het zoals ik het voel). Gelukkig had ik yoga! Oh ja…. het was mijn vrijheidsbron en ik groeide als mens naar een andere mindset. Godzijdank had ik dat zijpaadje gevonden en kon ik me daar helemaal in ontwikkelen als een andere mens. De focus helemaal op mezelf leggen. Mijn eerste yogadocente had altijd zo een brede glimlach op haar gezicht. Ik dacht steeds van wauw, zij moet zoooo gelukkig zijn! Ik had het haar eens op de man af gevraagd. “Ik ben ontzettend gelukkig Lindsay” zei ze. “Neen, ik heb het niet allemaal mooi voor elkaar maar het flowt wel en ik leef een leven zoals ik het zie en wil. Ik verdien voldoende centen om redelijk vrij te leven en ik heb een goede gezondheid.” Al huilende reed ik van die yogales naar huis.

Eind mijn twintiger jaren was het turbulente nog steeds aanwezig in mijn leven. Ik had kindjes ondertussen en niet alles was negatief hoor! Er zijn zeker heel mooie, fijne en warme momenten geweest. Ik heb een tijdje heel toffe collega’s gehad, veel gelachen en veel liefde mogen ervaren van mijn patiënten. Maar het geluksgevoel? Was dit het? Ik voelde het niet altijd helemaal… Waar ik het wel echt voelde was in Spanje. Ik liet daar elke keer precies een stukje van mezelf achter. Ik huilde tranen met tuiten als ik van Spanje terug naar Belgie moest komen. Ik wou niet terug… dit was het niet… Ik kreeg een hekel aan mensen die me in een vakje duwde. Ik solliciteerde voor een andere job in de directie wereld. “Lindsay, we gaan je naar een assessment sturen waar ze je helemaal gaan doorlichten. Je doet dat, 4 uur lang moet je vragen over jezelf oplossen en de ochtendroute van de postbode maken die zoveel post bij heeft dat het onrealistisch is en bij persoon X moet hij op dat bepaald uur zijn en tussendoor moet hij overhuis om zijn dochter weg te brengen en om 13u op een personeelsvergadering zijn enz… Maar je moet het wel goed oplossen anders twijfelen ze aan je inzichtelijke capaciteiten. Ik antwoordde dan dat de leidinggevende van die postbode dringend iemand extra moet aanwerven en ze personeelsvergadering niet om 13uur moeten zetten. Dat is de opdracht niet he Lindsay. Neen oke, maar deze opdracht kan je niet oplossen. Doe toch maar je best. Haha! Voor sommige functies gaat het niet anders en dan staan daar nadien mensen voor je die van jou een geschreven handleiding hebben gemaakt over hoe je in elkaar zit op basis van de ochtendroute van de postbode en wat meerkeuze vragen zoals “Ga je graag in bad of in de douche?” of “Je bent heel perfectionistisch Lindsay” Ik lachte me een breuk! Perfectionisme is een schuilwoord voor je bent niet zelfzeker genoeg waardoor je alles zo goed wil doen dat niemand er iets kan op zeggen. Neen, dat ben ik niet.  “Jij kent me langs geen kanten zei ik dan.”  Oei, vanwaar die assertiviteit Mevrouw Piron? Vanwaar dit vakjes denken vroeg ik dan? Het grappige is dat ik meestal de jobs wel had.

Ik zat gevangen in een spiraal van ongeplaatste situaties in het leven, wetende dat er meer was in het leven dan dit wat we maatschappelijk gezien “moeten” en dan nog volledig geïnspireerd door de yogawereld.

Dan knalt op je 31ste je leven uit elkaar! Zonder met vingers naar mezelf of anderen te wijzen struikel je over je eigen levenspad en je valt kei hard op de grond. Je moet rechtstaan, de wonden die je jezelf hebt aangericht en die ze je hebben aangedaan proper maken en toen dacht ik bij mezelf van dit is genoeg. Nu kom ik los uit dat beklijvende leven… Dank je aan iedereen die me zaken heeft bijgebracht, dank je aan iedereen die me daar steun en liefde heeft gegeven maar nu is het G***e aan mij!

Een periode gaat daar over om wonden te laten genezen, tranen en blijdschap toe te laten. Ze noemen je dan wat labiel maar i don’t care! Vanuit een ivoren toren van (im)perfectie heb je geen idee hoe het leven ook anders kan zijn. Je hebt zoveel wegen dat je kan bewandelen, je hebt echt geen idee tot wat je in staat bent en tot waar het je kan leiden. Het zijn die mensen die zoiets zeggen die stiekem heel jaloers zijn dat ze die vrijheden niet hebben en vastgeroest zitten onder de kerktoren.

En lieve blog lezers! Yoga was er in dat vorige leven om me de weg te tonen en het is nu helemaal aanwezig en maakt me zo ongelooflijk gelukkig! Komt er nog een partner bij die op geheel dezelfde manier denkt en wil leven als ik. Ik heb echt het gevoel dat ik ben losgekomen uit een kluwen waar ik in verzeild was geraakt en laat DAT nu de rode draad zijn doorheen mijn yogastudio! “Ik wil je overladen met happy vibes” want net als ik zal jij ook wel een levensverhaal hebben dat je heeft gevormd tot wie je bent. Ik voel die happy vibes vanuit mijn tenen tot aan de kruin van mijn hoofd en ik weet heel heel zeker dat jij dat ook wil voelen en of jij nu in een vrij leven zit of in een leven waarin jij wel graag die maatschappelijke richting en lijntjes wil volgen, allemaal prima voor mij he. Ik schrijf het nu op zoals ik het toen voelde maar maakt me niet uit welk levenspad jij wil volgen. Zolang je maar een gevoel van geluk ervaart. Innerlijk oprecht geluk, wetende dat je momenteel het leven leidt dat je wou zien in je dromen. Het is zo zo mooi… het was een harde weg om er te geraken maar het was zo de moeite waard. Het voelde voor mij zo frustrerend om vast te zitten in iets waar je geen stabiliteit in voelt. Dat heb ik wel nu. Uiteraard heeft elk gezin zijn problemen. Het is niet door die happy vibes mindset aan te nemen dat alles altijd geweldig gaat maar je weet wel in welke richting je verder leeft en waar je naartoe gaat.

Lieve mensen, laat dit mijn persoonlijk pleidooi zijn om te gaan leven zoals je het echt wil. Laat dit mijn persoonlijke kracht zijn naar jou toe dat een verleden een verleden is, dat de manier hoe je er mee omgaat maakt of je het ombuigt naar iets positief of dat je blijft hangen. Blijf je graag hangen dan heeft de persoon hierboven wel gelijk, dan val je in de slachtofferrol. Praat je erover en buig je het om dan ben je geen slachtoffer meer maar een winnaar! Laat dit mijn pleidooi zijn om te blijven dromen, geloven en DOEN.

Laat dit nu de reden zijn dat ik jou wil overladen met positieve vibes! Je weet nu waarom…

“Het leve kan zo schoên zen! Ge kunt er mor beter een lap oep geve!” (Het leven kan zo mooi zijn, je kan er maar beter van genieten.) Hahaha da leste da klinkt ni he!

Big Love!

Lindsay