Hihi die titel!
Dat was het eerste dat in me opkwam qua titel omdat dit de meest uitgesproken zin is die ik afgelopen weken hoorde in onze Yogastudio. Kan ik nog een tienbeurten kaart kopen voor de Yogalessen of zit het erop?
Wel, jij mag met een gerust hartje nog een tienbeurten kaart kopen want ik ben nog niet helemaal geëmigreerd natuurlijk. Komt dat er ooit eens aan? Jawel! Wanneer? Zo snel mogelijk maar nog geen enkel idee wanneer want hebben hier nog bepaalde dingen te doen en te verwezenlijken. We hadden een bepaalde tijdsschatting in ons hoofd maar we laten het momenteel maar even op ons afkomen. Stap 1 is wel gezet en daar zijn we zo trots op…
Heb je een momentje? Ik neem je mee…
Al bijna 5 jaar geleden toen ik en mijn man, Kristof, elkaar tegen het lijf liepen was één van de eerste zaken die we allebei uitspraken: “Ik ga wel ooit in Spanje wonen en dat hoeft geen 10 jaar meer te duren.” Waarop hij zei; “Dit meen je niet, dit is ook wat ik al gans men leven verlang en zeker wil verwezenlijken.” We keken toen naar elkaar van ‘dit kan niet waar zijn.’ Dat was de eerste stap. We zijn nu zoals ik zei bijna 5 jaar verder en mogen hier nu wel met trots zeggen dat ons eigen stekje in Spanje zo goed als een feit is. We moeten nog gaan tekenen dus we roepen het niet van alle daken maar ik roep het hier wel via dit blogdakje. Het kan gaan beginnen.
We hadden het turbulente leven van onze beginjaren samen achter ons gelaten. Het leven ging terug goed. We bouwden terug op, het was eindelijk aan ons. Op dat punt hadden we gewacht. Eindelijk. Dat Grobbendonk niet onze vast stek ging worden was voor mij ook al duidelijk vanaf dag 1 maar ik gaf het een kans en we bouwden hier samen verder aan een toekomst waarbij deze plek de springplank ging worden. We zetten een ziel in dit huis, werkten dit af. (Nog steeds bezig… 😉 ) En als dit klaar is dan hopen wij dat we andere mooie zielen deze plekken kunnen geven. (Alle niet geven he, kopen! 🙂 ) Dat dit huis onze springplank is en niet onze plek bleek nog maar eens als je onze ogen zag als we ons toekomstige stekje in Spanje zagen. De sprankel bij ons beiden was zo groot en dat is een gevoel dat we nog nergens samen gehad hebben. Thuis is voor mij nooit in Grobbendonk geweest, al ben ik zeer dankbaar voor alles wat ik hier realiseer en iedereen die ons een heel warm hart toedraagt en onze studio binnenstapt. Het komt dan eens zo sterk binnen als je met twee een plekje gevonden hebt dat ongerept is, neutraal, liefdevol en puur…
Die gevoelens gaan daar ook blijven… Ik ben nog nooit zo streng geweest op een plek als die ene op 1380km van hier… Daar gaat niets of niemand komen met een invloed of een liefde die niet de onze is. Klinkt dat egoïstisch? Ja… misschien. Verdedig ik nu heel fel mijn eigen echte liefdevolle plek van thuiskomen. Het zal wel zijn want sorry, hoe fel hebben hebben wij hier met ons gezin voor moeten vechten?
De kogel is dus bijna door de kerk. Alles is goedgekeurd, het enige is een handtekening bij de notaris in Spanje. (En ons spaargeld terug opbouwen. Hihi…)
Ik moet eerlijk bekennen, het traject naar die verwezenlijking van die droom was heavy! Het was geen ‘walk in the park’ maar een wandeling in het Amazonewoud bij kletsnatte regen, een felle hitte en een stormwind van 20 Beaufort! My God! Wat worden zelfstandigen in deze maatschappij behandeld als de grootste drugscriminelen. Volgens mij moesten ze enkel nog weten welke kleur van onderbroek ik droeg en verder hebben ze heel mijn leven en financiën uitgespit. De anti – zelfstandigen zullen nu denken van; ‘Tja, daar kies je zelf voor he’ maar vergeten dat ze elke zondag hun pistolets gaan halen bij mensen met een ambacht. De ondernemers onder ons zullen me zeker bijstaan en diegene die ons al die tijd steunden, dank je wel… Zou ik voor zulke reden terug in loondienst gaan werken. No way! Geen kooien voor mij maar vrijheden en creativiteit. Gelukkig denken ze daar in Spanje anders over. Over wat niet ten opzicht van dit ‘bourgeoisie’ land… (Sorry over dit land en zijn bijhorende regeltjes nog weinig goeds te vertellen.) Ja, het is in elk land iets maar hier heb ik het gezien.
Terug naar de essentie… dat eigen stekje. Al maanden, echt ettelijke maanden, registreerden we ons op alle Catalaanse immosites om het aanbod in l’Estartit te bekijken. We zagen geregeld zaken waarvan we dachten dat het wel eens zou matchen bij onze wensen. Voorbije periodes dat we in Spanje verbleven reden we al voorbij huisjes en appartement en zagen we het voor ons. Het klopte… We bleven visualiseren hoe ons leven er daar zou uitzien. In een nieuwe wereld met een andere mentaliteit. Tot we voor de Paasvakantie de knoop doorhakten en onszelf in de strijd gooiden om het ook effectief te gaan doen. Tijdens die twee weken daar was er weinig tijd over om te genieten van het vakantiegevoel want mijn man had de weken volgepland met huisbezoeken en immokantoren. We gingen van appartement naar appartement en zagen geweldige plekjes maar ook appartementen waar je het jouwe van kan denken. Waar we in de gang stonden, naar elkaar keken, slappe lach kregen en uit beleefdheid toch maar even snel rond gingen kijken. Vriendelijk dank je wel zeiden en in de auto tegen elkaar riepen; “OMG WAT WAS DAT!”
Tot dat ene plekje. We hadden al enkele wandelingen met de hond langs dat appartement gedaan en voelden het langs de buitenkant al. Dit kon het wel eens zijn. Tijdens één van die wandelingen stond een andere man voor dat appartement en hij was foto’s aan het maken. We keken naar elkaar en zeiden meteen dat we dit niet gingen loslaten. We wilden nog tegen die man zeggen dat hij dat zeker niet mocht kopen want dat het daar vo ongedierte zit. 🙂 Hebben we niet gedaan hoor.
We stapten dus binnen bij het eerste bezoek, een zeer vriendelijke makelaar verwelkomde ons daar. De deur ging achter ons dicht en we keken naar elkaar met een gevoel van ja… we zijn thuis. Ook de dochter zag het meteen. Een tof appartement met nog wat opfrissingswerk aan en een prachtig terras dat groter is dan de binnenoppervlakte. Buitenleven, buiten koken, buiten zijn,… Dat kon hier allemaal. Alles verliep positief, we stonden binnen en fluisterde tegen elkaar of we nu ook ineens een bod moesten doen… Neen, even wachten besliste we maar we wisten het eigenlijk. We gingen buiten en aan de ingang stond nog een koppel, de volgende! No Way, we wandelde over het strand met ons Lenke, blikken uitwisselen, lachen, de zenuwen gierden door ons lijf… Nu bellen! Nu een bod doen dachten we 10 min later en dat deden we.
Dan was het nog even spannend want dat andere koppel had dat ook gedaan. Toch kozen ze na wat heen en weer gebel voor ons! Ik heb nog nooit zo euforisch op het strand gerend, gelopen, gesprongen, … Dit is meer dan een tweede verblijf voor me… Dit is mijn vrijheid opnieuw mogen voelen. Die plek is mijn thuis en Grobbendonk ons tweede verblijf. De mallenmolen van administratie, centjes, onderhandelingen over vanalles en nog wat gingen van start. Niet makkelijk, heel zenuwslopend, banken, NIE nummers aanvragen (Spaanse verblijfnummers), verzekeringen, …
Ook daar vloeide wat tranen bij en enkele mensen die dicht bij ons staan, naast onze ouders natuurlijk, hebben geregeld berichten gehad van me met emoties a volenté! Dank je lieverds…
Ondertussen zijn we bijna aan de finish. Dit is één van de mooiste dingen, naast ons huwelijk, dat we mochten meemaken en nog mooiere momenten gaan daar komen en uit verder vloeien. De dochter ziet het leven op die plek voor al een zeer groot merendeel van het jaar ook helemaal zitten. Er worden al knutselwerken gemaakt om daar in haar kamer te hangen, meubels gekozen,… Het is precies of wij gaan voor het eerst alleen wonen. We burgeren ons in, houden veel contact met de mensen daar, zitten in de Facebookgroepen van het dorp, oefenen de Spaanse taal,…
Neen, ik laat de Yogastudio nog niet los. Mijn man werkt ook heel graag waar hij is, kan af en toe ook van daaruit werken, ons Lenke doet examencommissie dus we moeten ook nog veel in België zijn voor al die zaken maar we gaan nu van een volledig leven hier naar een hybride leven België – Spanje en leven verder naar een moment dat we meer en meer kunnen omschakelen naar Spanje.
Maar eerst dit hoofdstuk. Binnenkort zijn we weg. Voor al een langere periode. Na de handtekening is het daar aan ons om ons leven letterlijk en figuurlijk te gaan inrichten. Met onze hondjes, ons Lenke, wij en heel veel liefde!
Koop dus gerust je tienbeurtenkaart nog he! 😉 En als ik daar ben dan geven we online Yoga! Ik laat de Yogi’s niet in de steek!
Hasta Luego!
Lindsay