Kennen jullie nog de tijd als je op vakantie wou gaan en je moest naar het reisbureau… haha tuurlijk kennen jullie die tijd. Je kreeg dan een dik boek mee van een bepaalde landstreek en je kon gaan kiezen. Ik stak er dan briefjes tussen wat in aanmerking kwam en met dat boek terug naar het reisbureau. Het waren ook die reisboeken die bijna elke mama ging halen bij het reisbureau voor elke landenspreekbeurt op school. Elke mama zei dan ook dat ze op vakantie gingen naar Australië, Egypte of Amerika want anders gaven ze die boeken niet altijd mee. Oh hilarisch… nostalgie.
Awel, 15 jaar geleden stapte ik het toenmalige Jetair kantoor binnen in Borsbeek want ik wou met mijn mini dochter van 9 maanden naar Spanje. Ik kreeg dus HET boek mee en wandelde met de buggy terug naar huis. Eens thuis sloeg ik dat boek open en ik had geen idee naar waar ik wou. Het zag er allemaal geweldig uit. Ik kwam ogen tekort. Noord-Spanje, Midden-Spanje, Zuid-Spanje…. hotel, appartement, camping, …. Waar ging ik met een baby van 9 maanden naartoe. Vliegen wou ik nog niet doen dus het ging de auto worden. Noord-Spanje dus… Langer dan 13 a 14 uur met kleine Ilke in de auto was voor mij ook geen optie. Ik wou ook daar mijn vrijheid dus de auto was een must.
Omdat ik het niet wist sloeg ik blind dat jetair boek open en ik plantte mijn wijsvinger op een prent op een bepaalde pagina en ik zei van voila, met mijn ogen dicht, hier ga ik naartoe! Waar kwam ik op uit. Appartement Maimi II in l’Estartit. Super toevalling. Ik kende l’Estartit niet en mijn buikgevoel had me daar naartoe geleid. Zo gezegd zo gedaan, naar het Jetair kantoor en gaan boeken. De dame zei me van ‘oh Mevrouw, prachtige keuze’. Ideaal met kleine kindjes. Niet te toeristisch, veel natuur, een zandstrand en geen overrompeling van torenhoge buildings en appartementen. Enkele weken later was ik weg. Naar l’Estartit, een klein vissersdorpje in de provincie Catalonië, Spanje.
Na 13 uur rijden kwam ik aan en ik vergeet het beeld nooit meer. Het staat op mijn netvlies gebrand. Ik stapte uit de auto en mijn eerste zicht was die prachtige blauwe zee, volle zon op mijn gezicht, die warmte, die rots eilanden in de zee en een prachtige berg met witte huisjes achter mij. Ik dacht wauw! Dit is zoooo mooi… Twee weken verbleef ik hier en toen ik naar huis terug keerde gebeurde er iets vreemd. Ik begon te huilen. Nooit had ik gehuild als ik moest vertrekken na een vakantie maar nu huilde ik. De eerste uren in die auto terug op weg naar Belgie voelde ik me intens verdrietig. Ik dacht neen…. in België is mijn plek niet. Hier is mijn plek. Toen nog heel jong en niet wetende wat voor effect die eerste ontmoeting met L’estartit had ging het leven verder en bleef ik elke zomer naar hier komen. Ja, ik schrijf hier want ik ben momenteel ook hier. Na verloop van tijd kwam ik ook met de paasvakantie en in de zomer. Nu in deze levensfase kom ik op elk moment dat het kan. Winter, zomer, lente, herfst… Ik wou dit dorp, deze regio leren kennen in al zijn facetten want de droom om een leven hier uit te bouwen is ondertussen geen droom meer. Het is een plan, het is momenteel een zoektocht aan het worden van oke, wanneer komen we, waar gaan we wonen, hoe gaan we werken, hoe gaat het leven hier,…
Ik en Kristof proberen zoveel mogelijk connecties te leggen. Proberen met zoveel mogelijk mensen te praten, zowel Belgen, Nederlanders als Catalanen die hier wonen. We zoeken uit hoe we het best aanpakken en we plannen concrete zaken.
L’Estartit is uniek, voor ons, …. In Catalonië heb je nog echte seizoenen. Aangezien ik in mijn yogamind ook wat leef volgens de seizoenen vind ik dat geweldig. Elke seizoen komt hier nog echt aan bod enkel iets warmer als bij ons. Het kan hier flink regenen, onweren en stormen maar ook zeer warm zijn. Momenteel zit ik op het terras, het is 11u in de voormiddag op 6 april en we zitten hier in een topje en korte broek. De zon brand flink op mijn gezicht en het uitzicht is ongelooflijk.
L’estartit is voor een deel beschermd gebied. Ze zijn er heel streng op de natuurreservaten en in de 15 jaar dat ik hier kom kan ik me niet voorstellen dat hier 1 appartement is bijgebouwd. Als je hier op onze berg waar we verblijven zit heb je een uitzicht over de ganse baai en het volgende stadje. In heel dat zicht overheerst natuur het meeste. Het geeft je zoveel rust in je hoofd en je lijf. Alleszins voor mij toch. Ik sprak met de eigenaar waar we ons huisje van huren momenteel en hij weet van onze plannen om naar hier te komen. Hij vroeg me wat ik in Belgie doe van werk. Ik vertelde over onze yogastudio. Zeker hier doen zei hij, zeker doen! L’Estartit is een wereld van duiken, watersporten, yoga, natuur, feesten en genieten van het leven. Kristof als fervent surfer kan hier volledig zijn ei kwijt. Yoga komt hier meer en meer aan bod en wort hier gehouden op zeer veel gelegenheden. Ze sluiten dan een bepaalde straat af en daar wordt op de straat yoga gegeven.
Ik legde een tijdje geleden contact met een yogastudio in het hoofddorp van L’Estartit, Torroella de Montgri, zei vonden mijn verhaal fascinerend en vroegen me of ik deze zomer yoga wil geven aan de toeristen in het Engels. Morgen ga ik er zelf een lesje volgen en kan ik er meer over vertellen.
Deze avond hebben we een afspraak met een Belgische dame die hier in L’Estartit woont. Zij wil ons meer vertellen over waar mee rekening houden als je de stap naar hier zet en baat hier een aantal villa’s uit met een prachtige tuin en zwembad. We gaan met haar ook eens bekijken wat er mogelijk is voor een yogaretraite te geven hier.
Zo geraken we stap voor stap naar ons doel. Ons boeltje pakken in Belgie en het leven hier beginnen. Tussen de palmbomen, in de zon, in het Spaans, aan de zee…
Online yoga, hier offline yoga geven, retraites geven, …. en vooral genieten van een ander leven.
Want… het leven bevindt zich voor ons niet rond de plaatselijke kerktoren.
Ik hou je op de hoogte het onze zomer er gaat uitzien. Hier twee maanden lesgeven of in België. Spannend!
Hasta la proxima!!!
Lindsay